Συνέντευξη: Γιώργος Σαββινίδης
Έχοντας μόλις παρουσιάσει τις ποιητικές του συνθέσεις «Η ακτημοσύνη των λέξεων» (Αιγαίον) και «Ερημίτης Όμβριος – Οξύτονα για τον Καρούζο» (Bibliotheque), αμφότερες του 2022, ο Μιχάλης Παπαδόπουλος εξέδωσε πριν από μερικές μέρες και την 9η ποιητική του συλλογή, με τίτλο «Φόβοι» (Αρμίδα). Σ’ αυτή αντικρίζει τον φόβο σαν ένα τείχος που μας εμποδίζει να προχωρήσουμε, αλλά και σαν κλήση ετοιμότητας και ξόρκι απέναντι στον κίνδυνο. Όπως ο ίδιος σημειώνει, ίσως το να ζεις είναι ένας παρατεταμένος εθισμός στους φόβους και το αναπάντεχο.
– Ποιους φόβους φοβάσαι περισσότερο; Το να ζεις είναι, ίσως, από μια άποψη, ένας παρατεταμένος εθισμός στους φόβους και το αναπάντεχο. Σ’ αυτή τη διάρκεια είναι φυσικό κάποιοι φόβοι να εξομαλύνονται και κάποιοι άλλοι να ανακύπτουν με περισσότερο ή λιγότερο απειλητικό πρόσωπο. Αυτό που περισσότερο με τρομάζει αυτήν τη στιγμή είναι η χωρίς όρια περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής και γενικότερα της ζωής στον πλανήτη, η σχεδόν πλήρης αποθηρίωση του ανθρώπινου όντος, σε όλα τα επίπεδα, ο εκμαυλισμός της παιδικότητας και της εφηβείας στα βρόχια μιας αφηνιασμένης βιαιότητας, αλλά και το χάσιμο αγαπημένων προσώπων χωρίς να έχει προηγηθεί η διεργασία συμφιλίωσης με το γεγονός της απώλειάς τους. Ακόμα, ο φόβος της εκκρεμότητας, η αίσθηση πως μπορεί να καταστώ, ξαφνικά, εκπρόθεσμος σε κάποια σημαντικά πράγματα που κάνω, όπως λ.χ. να φύγεις αφήνοντας πίσω σου ανολοκλήρωτο έναν συρφετό από γραμμένες και άγραφες σελίδες. Αλλά, θα μπορούσε να είναι η ζωή ενός ανθρώπου ή κάποιου που γράφει κάτι διαφορετικό από αυτό;
