Πῶς γράφεται ἕνα διήγημα; Ἤ γιατί γράφεται; Ἡ ἀγάπη γιά τό βιβλίο καί τούς συγγραφεῖς, ἡ ἀγάπη γιά τήν τέχνη καί τούς καλλιτέχνες, ζωγράφους, μουσικούς, ἁγιογράφους καί γλύπτες, ἡ ἀγάπη γιά τήν ἱστορία, οἱ ἀδυσώπητες μνῆμες της, τά τραγικά πρόσωπα, ὁδηγοῦν στίς «Χίλιες καί μιά νύχτες» καί στόν Ντοστογιέφσκι, στόν Πάουλ Τσέλαν καί τόν Φερνάντο Πεσσόα, στόν Χαρούκι Μουρακάμι καί τόν Λευκάδιο Χέρν, στόν Πούσκιν, τόν Καμύ καί τόν Βασίλη Μιχαηλίδη, στόν Παπαδιαμάντη καί τόν Χαλεπᾶ, στόν Ἴψεν καί τόν Στρίντμπεργκ, στόν Μούνχ καί τόν Ντεγκά, στόν Ἐλ Γκρέκο καί τόν Θεόδουλο Θεοδούλου, ἀλλά καί στόν Χρυσόστομο Σμύρνης καί τόν Χατζηαντώνη Πούλουρο, στόν Καποδίστρια, τόν Ἀρχιμήδη, τήν Ἕλενα Λουκρητία Κορνάρο καί τόσους ἄλλους. Σέ πρόσωπα ἐπώνυμα, γνώριμα ἀλλά κι ἀνώνυμα τῆς καθεμέρας, πού ἡ πλησμονή τῆς παρουσίας τους ἤ τό κενό τῆς ἀπώλειάς τους σφραγίζει τίς στιγμές, πού γίνονται διαχρονικές κι οἰκουμενικές.

Ἀκόμα καί οἱ τόποι, Μικρασία, Ἀλεξάνδρεια, κατεχόμενη Κύπρος, Σαντορίνη, Λισσαβῶνα, Ὄσλο, Λεμεσός κ.ἄ. περνοῦν μέσα ἀπό τά 24 διηγήματα καί τούς 10 ὁδοδεῖκτες-σταχυολογήματα τῆς συλλογῆς «Ὁδός Κουμανδαρίας». Δρόμοι ψυχῆς καί δρόμοι χωρίς ἐπιστροφή, δρόμοι ἀποκαλύψεων καί βιωμάτων ἀνεξίτηλων. Στήν ἀνάμνησή τους, καταθέτει ἡ συγγραφέας ἄλλοτε με θαυμασμό, ἄλλοτε μέ κατάκριση, εἰρωνεία ἤ νοσταλγία καί χιοῦμορ τήν πραγματικότητά της.

«Αλέξανδρος Εμανουήλ Κεχαγιόγλου» | Τι άνθρωποι ψυχωμένοι και τι βίος υψηλός και νοηματισμένος! Και τι γραφή στέρεη, πυκνή, ασπαίρουσα! | Κώστας Τσιρόπουλος

«Ο καφές της Φιλαρέτης» | Ιδίως όμως αγάπησα την ατμόσφαιρα ευδοκίας, φιλότητας που διαπνέει όλα τα διηγήματα. Από τους πολύπλαγκτους ήρωες τους αναβλύζει σοφία και κατανόηση για τα ανθρώπινα “πάθη” | Μιλτιάδης Β. Χατζόπουλος