17 συμπυκνωμένα διηγήματα για μεγάλους αναγνώστες με θεματολογία από την καθημερινή ζωή, τη σύγχρονη ιστορία, τα προβλήματα, κοινωνικά, εθνικά και άλλα. Ο φίλος, ο αγνοούμενος που χάθηκε αφήνοντας πίσω του μονάχα μια βαλίτσα, ένα γράμμα κι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Η ιστορία των δύο παππούδων καλεσμένων ένα βράδυ για να αφηγηθούν στην εγγονή ο καθένας το δικό του παραμύθι: για τις λάσπες ο αγγειοπλάστης, για το ποτάμι που στέρεψε ο περιβολάρης. Η συγγραφέας μιλάει ακόμα και για μια αξέχαστη Τρίτη σε μιας ξαδέλφης όπου ανάμεσα στις φωτογραφίες κι εκείνη του όμορφου παλικαριού που χάθηκε στον πόλεμο. Και πίσω μένουν τα όνειρα της παρέας και τα παιδικά παιχνίδια. Στην ιστορία του Τρελού Πσάρα, του παππού που ήθελε να σώσει τον κόσμο και της κοπέλας που αγαπούσε τις πλατείες και τα σαλόνια μιας λίμνης.

Όμως ποιος άραγε ήταν ο Νικολής, ο τυφλός και ορφανός που η γειτονιά τον αγαπούσε και τον τάιζε ώσπου να μεγαλώσει και την ιστορία του την έκανε τραγούδι ένας ποιητής της εποχής; Κι εκείνος ο βράχος που απάνω αντάμωσαν να τον διεκδικήσουν ένας Άντρας και μια Γυναίκα! Χιούμορ, σαρκασμός και στην ιστορία της συγγραφέα που τρέχει αργοπορημένη να συναντήσει μια ομάδα παιδιών που της κάνουν άθλιες, βαρετές ερωτήσεις. Έρχεται μετά και η ιστορία της Βέρας που ταξίδεψε στης ανατολής τα μέρη.

Στέκεσαι να πάρεις μια ανάσα στον φάρο, στις μπερδεμένες γεμάτες δάκρυα κουβέντες. Όλα συγκλονιστικά κι ο «Καύσωνας» κι γαιδαράκος και το μέγαρο πολιτισμού κι ένας σκύλος όμορφος και ξεχωριστός που βάλθηκε να μάθει ένα γάτο να γελά.

17 ιστορίες γραμμένες σχεδόν σουρεαλιστικά, ιδιόρρυθμα, ωστόσο πέρα για πέρα διαυγείς και αληθινές, γεμάτες φαντασία και ποίηση.

Η γλώσσα είναι ολοκάθαρη όπως μια «καλημέρα» απλή, ζεστή που λέμε ο ένας στον άλλο. Φράσεις μικρές, κοφτές, επίθετα λίγα, διαλεγμένα με προσοχή, περιεκτικά. Το ρήμα πλούσιο, υπαινικτικό, γεμάτο χυμούς.

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο τελευταίο διήγημα της συλλογής «για να πετάξουμε ψηλά» Στο διήγημα μιλάει και σκέφτεται ένα σκυλί, ο Ζορπάς. Στο σκυλί κάνει εντύπωση που, ενώ οι άνθρωποι έχουν χέρια, σπάνια αγκαλιάζουν ο ένας τον άλλο. Οι άνθρωποι δεν αξιοποιούν σωστά τα χέρια τους. Αν είχε αυτός χέρια όλους θα τους αγκάλιαζε. Ακόμα και τους γάτους; Ακόμα και τους γάτους!

Για τη συγγραφέα λοιπόν ήρωες είναι οι άνθρωποι (άνδρες, γυναίκες, παιδιά) μα και ζώα. Όλοι. Όλοι όσοι είναι μεγάλοι στην καρδιά , όσοι έχουν την ικανότητα να σκέφτονται, να μη σταματούν στον πόνο και στη μελαγχολία. Να προχωρούν. Κι οι αναγνώστες να πορευόμαστε με τους δημιουργούς, να μη μένουμε πίσω απ’ τους καιρούς.

Το βιβλίο «Ο γύρος της μέρας σε ογδόντα κόσμους» θα μας βοηθήσει διαβάζοντάς το, ν’ ανακαλύψουμε πρώτα την αλήθεια που είναι μέσα μας. Θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε πως η ανθρώπινη μοναξιά σ’ ένα κόσμο αγριμιών έχει την έμφασή της στην Τέχνη. Ναι, είναι σωστή κι αποκαλυπτική η τέχνη της Μαρίας Ολυμπίου και αξίζει να διαβαστεί από όλους όσοι αγαπούν την καλή λογοτεχνία.

Μαρία Πυλιώτου