Ειρωνική διάθεση που ενίοτε αγγίζει τα όρια του καυστικού.

Στίχοι που κεντρίζουν το πιο βαθύ είναι της πολιτικής, κοινωνικής, ηθικής, φιλοσοφικής, αλλά και ερωτικής ύπαρξης, και διεκδικούν σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, μια εξέχουσα θέση στον κόσμο της ποίησης.

Μια ποίηση που βρίσκει τον αναγνώστη αντιμέτωπο με φόβους, σκέψεις και μια σκληρή πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που μόνο ο Πάνος Ιωαννίδης μπορεί να αναπαραστήσει, μια πραγματικότητα ΕΝ ΠΑΡΕΝΘΕΣΕΙ…

Από τον πρόλογο του βιβλίου

Τι γυρεύει μέσα στα περιβόλια της Ποίησης ο Πάνος Ιωαννίδης, αυτός ο καθαρόαιμος και καταξιωμένος πεζογράφος;

Τι άλλο από τη διαφάνεια, τη διαύγεια, την καθαρότητα, τη μαγική και τη μοναδική ιδιότητα της Ποίησης ν’ αναπαρθενεύει τη ματιά μας και μέσα απ’ αυτή τον κόσμο μας! Την ιδιότητά της να ρίχνει ένα σπόρο, τόσο δα, στη γη και να φυτρώνουν τα πιο απίθανα μυριστικά ενός βασιλείου, υπαρκτού αλλά και νοητού. Ν’ αφήνει μες στο σύμπαν ένα σήμα ηχητικό, που σαν το πιάνεις να σου φέρνει πρωτοειπωμένη μιαν αλήθεια στίλβουσα κι ολόφρεσκη.

Προϋποθέτει μιαν αποκρυσταλλωμένη και διαρκή ειλικρίνεια η Ποίηση, να κάνεις το πουλί που πιάστηκε στην ξόβεργα της ψυχής σου να κελαηδήσει. Ανάγκη να της προσφέρεις μιαν υποδοχή ανάλογη μ’ εκείνη της Κυριακής των Βαΐων, για να προσκληθεί ο νους και η καρδιά στο μυστικό της δείπνο, όπου μέσα από το θαύμα ο άρτος και ο οίνος μετατρέπονται σε σώμα και σε αίμα. Με λίγα μόνο πράγματα συντελείται ένας μυστικός δείπνος. Και με πιο λίγα ακόμη μπορεί ο καθένας να πει την πιο προσωπική του αλήθεια. Κάθε μυστικός δείπνος είναι πρωτίστως ένας δείπνος λιτότητας. Κι ο Πάνος Ιωαννίδης, με διάφανη λιτότητα, φτάνει στην πιο ακραία, στην πιο οριακή προσωπική του αλήθεια.

Όπως ο άνθρωπος, όντας θνητός, δημιούργησε την αθανασία, για να μπορεί μέσ’ απ’ αυτήν να επιστρέφει στην πηγή του, έτσι και ο Πάνος Ιωαννίδης, όντας ο ίδιος ένας πεζογράφος αναζητεί το θαύμα της Ποίησης για να πιάσει τα πουλιά, που μέσα του δοκιμάζουν τις φτερούγες τους. Γιατί η Ποίηση ενεργοποιείται από εκεί που η πεζο – πορία γίνεται ένα πέταγμα και σε πάει από το υπόγειο της ζωής κατ’ ευθείαν στην καρδιά του παραδείσου.

Σε κάθε του βηματισμό ο Πάνος Ιωαννίδης εν­σωματώνει στην έκφρασή του το δισυπόστατο της ανθρώπινης φύσης, όχι κατ’ ανάγκη σε πλήρη αναλογικότητα. Ο άνθρωπος είναι ύλη και πνεύμα. Σώμα και ψυχή. Υπαρκτό και νοητό. Ορατό και αόρατο. Επίγειο και επουράνιο. Χρειάζεσαι όμως, τη λευκή αθωότητα της αληθινής τέχνης για να κάνεις και τα δυο να λειτουργήσουν σαν κατάφαση ζωής.

Ο Πάνος Ιωαννίδης μας μεταφέρει, με τις παρενθέσεις που ανοίγει ξαφνικά, από τη μια κατάσταση στην άλλη, με τη γνωστή ειρωνική και καυστική του διάθεση, που τόσο πλουσιοπάροχα μας έδωσε στο πεζογραφικό του έργο. Είχα την τύχη να ζήσω από κοντά τη γένεση, την εξέλιξη και τη μετεξέλιξη όλων σχεδόν των ποιημάτων της ποιητικής συλλογής. Γι’ αυτό, άλλωστε, ο Πάνος με τίμησε ζητώντας μου να σύρω τούτες τις γραμμές. Κι αν δέχτηκα, κάτι που δεν το συνηθίζω, ήταν γιατί ένιωσα μέσα μου μια φωνή που με καλούσε διαρκώς να πω ότι με τα ποιήματά του αυτά ο Πάνος Ιωαννίδης επέλεξε να επανδρώσει και με την Ποίηση τα φυλάκια της γραμμής αντιπαράθεσης.

Στο χρηματιστήριο των αξιών, των ιδεών και των αισθημάτων, παρατηρείται τελευταία μια κάθετη πτώση. Επίκειται χρεοκοπία της ευαισθησίας του ανθρώπου μας. Καθήκον όλων που γνοιάζονται, να την προλάβουν.

Αυτό επιχειρεί ο Πάνος Ιωαννίδης. Με την ποίησή του αυτή τη φορά…

Θεοκλής Κουγιάλης

Αύγουστος 1997