Ας αφήσουμε τις χειραψίες

και τα «τι κάνεις»

κι ας περάσουμε

στο δια ταύτα.

Λοιπόν, για πες,

εσένα

πόσα τρένα σ’ έχουν πατήσει;

————-

Πως κοιμάται κανείς ήσυχα τα βράδια; Γιατί ακόμη τα χέρια να παραμένουν το ίδιο κρύα; Με ποια πόδια χορεύει κανείς; Τι ειν’ αυτό που μας κάνει να είμαστε; Ποια μνήμη δεν μας προδίδει ποτέ; Ποια είν’ η κιβωτός του κόσμου; Πότε προσθέτει κανείς; Και τελικά, πότε υπάρχει -πραγματικά- ελπίδα;

Μια συλλογή με λίγα εύθραυστα αποτυπώματα, που γυρεύουν να αναπνεύσουν μέσα σε ανοιχτές ψυχές. Η πραγματικότητα θέλει άλλα μάτια για να ρευστοποιηθεί. Και η αληθινή ποίηση δεν γράφεται ποτέ. 

Η πρώτη ποιητική συλλογή της Άννας Ιωαννίδου.