Η νουβέλα Ανάπηρος Ορίζοντας του Κυριάκου Στυλιανού είναι μια συγκλονιστική και βαθιά στοχαστική αφήγηση που εστιάζει στο διαγενεακό τραύμα και τις ψυχολογικές πληγές της κυπριακής κοινωνίας μετά την τουρκική εισβολή του 1974. Ο συγγραφέας, γνωστός από τη συλλογή διηγημάτων του Κλεμμένα Παιχνίδια, που διακρίθηκε στη Βραχεία Λίστα των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας 2022, επιστρέφει με ένα έργο που συνδυάζει την ατομική αναζήτηση με την συλλογική μνήμη.

Ο Λευτέρης, ο πρωταγωνιστής, υπήρξε παιδί κατά την εισβολή, και το ταξίδι του στην ενηλικίωση συνοδεύεται από την αναζήτηση της αλήθειας του. Οι μνήμες του τραγικού αυτού γεγονότος, άλλοτε ως ζωντανές εικόνες κι άλλοτε ως φευγαλέες παραστάσεις, χαράζουν την ψυχή του, προσπαθώντας να βρουν θέση στη σύγχρονη κυπριακή πραγματικότητα. Η αλήθεια που αναζητά δεν είναι μόνο προσωπική αλλά και συλλογική, καθώς αντικατοπτρίζει την ταυτότητα και τον πληγωμένο ορίζοντα του τόπου.

Το έργο προσφέρει μια καίρια ματιά στις επιπτώσεις του πολέμου στις ψυχές των ανθρώπων, ειδικά όταν αυτές εντυπώνονται στη μνήμη ενός παιδιού. Με μια αφήγηση που ισορροπεί μεταξύ ρεαλισμού και λυρισμού, ο Στυλιανού αναδεικνύει τη μάχη του Λευτέρη να συμφιλιωθεί με το παρελθόν του, ενώ αναζητά τον ρόλο του στο παρόν.

Η νουβέλα Ανάπηρος Ορίζοντας δεν είναι απλώς μια ιστορία για την απώλεια και τη μνήμη, αλλά και για την ανθρώπινη δύναμη να ψάχνει, να ανακαλύπτει, και να ελπίζει. Το ερώτημα που παραμένει είναι αν η αλήθεια που αναζητά μπορεί να τον λυτρώσει ή να τον οδηγήσει σε πλήρη καταστροφή.

Το έργο αποτελεί μια σημαντική συμβολή στη σύγχρονη κυπριακή λογοτεχνία, αναδεικνύοντας τον πόλεμο ως προσωπικό και συλλογικό τραύμα, που όμως φέρνει μαζί του την ανάγκη για κατανόηση και ελπίδα.

—

Ένας μύθος που ψάχνει στα συντρίμμια του πολέμου την αλήθεια του.

Ένας μονόλογος που γυρεύει με γνώση, τόλμη κι έρωτα το άλλο του μισό.

Μερικές δεκαετίες μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, οι μνήμες του ολέθρου και της καταστροφής χαράζουν ακόμα με αίμα και δάκρυ τις κορυφογραμμές των γενιών που έπονται.

Τα πρόσωπα του έργου  μετατρέπονται άλλοτε  σε στέρεες και ζωντανές μνήμες κι άλλοτε σε φευγαλέες κι άπιαστες εικόνες του παρελθόντος και του μέλλοντος.

Ο Λευτέρης,  παιδάκι στην εισβολή, μεγάλωσε.  Μεγάλωσε ψάχνοντας τη δική του αλήθεια… την αλήθεια του τόπου του…

την αλήθεια του δικού του…

του δικού μας…

α ν ά π η ρ ο υ  ο ρ ί ζ ο ν τ α.