Ποτέ δεν «πήρα στα σοβαρά» τις ακαδημαϊκές μου σπουδές στις διεθνείς σχέσεις και στα χρηματοοικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας, καθώς και τη μακροχρόνια καριέρα μου στο συγκεκριμένο τομέα, τις ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής, το γεγονός πως κάποτε υπήρξα «σχεδόν διάσημος» σχεδιαστής μόδας στη Νέα Υόρκη, πως τραγούδησα όπερα σε αρχαία αμφιθέατρα, ή ακόμα και τη συγγραφική μου ιδιότητα.
Παρατηρώντας και τμηματίζοντας το παρελθόν αναζητώντας αλήθειες, βρίσκομαι αντιμέτωπος με το γεγονός ότι έζησα το μεγαλύτερο μέρος αυτής της ζωής μέσα στον εγκέφαλό μου, αμφισβητώντας σχεδόν τα πάντα και περισσότερο απ’ όλα τη δική μου πορεία, με αποτέλεσμα να αναζητώ εσαεί καινούργιες εμπειρίες, επαγγελματικές και μη, καινούργιους τρόπους έκφρασης, καινούργια ζωή.
Άλλαξα πολλές φορές χώρα διαμονής, από την Αμερική στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ελλάδα, στην Κύπρο. Άλλαξα επαγγέλματα, από σχεδιαστής μόδας σε χρηματοοικονομικά, σε διευθυντικές θέσεις μεγάλων επενδυτικών εταιρειών, υπεύθυνος ευρωπαϊκών προγραμμάτων υπό την αιγίδα του Υπουργείου Εξωτερικών, μέχρι και υπεύθυνος αριθμού nightclubs, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα.
Έγραψα τα πρώτα μου ποιήματα σε χαρτοπετσέτες μπαρ στη Νέα Υόρκη, και κάποια άλλα κατά τη διάρκεια σοβαρών συναντήσεων ως σύμβουλος επενδύσεων χρηματοοικονομικών εταιρειών. Θυμάμαι κάποτε, κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας συνάντησης, ο οικονομικός διευθυντής, ενώ παρουσίαζε τις επενδυτικές στρατηγικές της εταιρείας, χρησιμοποίησε κατ’ επανάληψη τη λέξη «ενδεχομένως»… τουλάχιστο δέκα φορές. Και εγώ, για να μην τρελαθώ από την άτοπη επανάληψη, έγραψα στο σημειωματάριο με το λογότυπο της συγκεκριμένης εταιρείας το ποίημα «Ενδεχομένως».
Πολλές φορές στοχάζομαι πως τα βιώματά μου αντικατοπτρίζουν την πορεία της ανθρωπότητας τον τελευταίο μισό αιώνα. Από την αγνότητα στην αμφισβήτηση, στην επανάσταση και άρνηση του κατεστημένου, στον έντονα καπιταλιστικό τρόπο ζωής της δεκαετίας του ’80 και της υπερβολής, στην πτώση και στην οικονομική κρίση, στην απαξίωση της κρατικής και διεθνούς ηγεσίας, στην ανασύνταξη ευτολμίας και προσωπικής ανθρώπινης δύναμης και την αποφασιστικότητα για χάραξη καινούργιων καινοτόμων οδών με σεβασμό στο συνάνθρωπο και στο περιβάλλον. Έζησα τη χαρά της καινοτομίας του φαξ… και φτάσαμε στο σήμερα, όπου ήδη θεωρούμε την υφιστάμενη τεχνολογία ξεπερασμένη και αδημονούμε για την ευρεία εφαρμογή της εικονικής πραγματικότητας, παραδεχόμενοι την πιθανότητα το ίδιο το σύμπαν, και κατ’ επέκταση η ύπαρξή μας, να είναι ακριβώς αυτό, μια εικονική πραγματικότητα και εμείς ένα ευτελές παιχνίδι στα χέρια φιλεύσπλαχνων «θεών» μιας άλλης διάστασης και σαφώς πιο προηγμένης τεχνολογίας.
Όμως, σε όλα όσα έχω βιώσει αναγνώρισα έναν κοινό παρονομαστή: την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου, την αμφισβήτηση του εαυτού, τη μοναξιά, τις σποραδικές αναλαμπές έρωτα και τη δίψα γι’ αγάπη, την υπεροψία και τη ρηχότητα του κατεστημένου, το φόβο της αμείλικτης μνήμης του χρόνου συνυφασμένη με την αβεβαιότητα και συνάμα τη σιγουριά της αστάθειας της εννοιολογικής αντίληψης του απείρου…
Το Τανγκό 29 είναι η δεύτερή μου ποιητική ανθολογία και η πρώτη στα ελληνικά. Αποτελεί ένα σημείωμα στο παρελθόν μην ξεχάσει να ενθυμείται το μέλλον.
