Ο ξεριζωμός και η προσφυγιά του 1922 διαγράφει την πορεία τριών γυναικών, γιαγιάς, κόρης, εγγονής, από τήν Αλλάγια της Μικράς Ασίας στη Λεμεσό της Κύπρου. Τα νήματα της συσσωρευμένης μνήμης γνέθουν τους ομόκεντρους κύκλους της ζωής τους μέσα στις αναγκαστικές συνθήκες της κοινωνικής και πολιτικής ιστορίας του τόπου.

Αγγλοκρατία, Οκτωβριανά, Απελευθερωτικός Αγώνας, Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος, Ανεξαρτησία, Τουρκική Εισβολή, Κατοχή.

Ο φωτογραφικός φακός της εποχής εστιάζει στο βλέμμα, πέρα και πάνω από τα πάθη και τους καημούς. Μια σεμνή ακολουθία του λόγου ή μήπως το εναυσμά του;

Ο όρκος σιωπής γιαγιάς και κόρης θα οδηγήσει την εγγονή, τρίτη πια γενιά, να τον  αναιρέσει με τη συγγραφή του βιβλίου, να τον αποτινάξει με το ταξίδι επιστροφής στη γενέθλια γη και να τον εξανεμίσει με την ίδρυση ενός Μουσείου Κειμηλίων και μίας πνευματικής σύνδεσης κοινωνίας ανθρώπων, που η ταυτότητά τους παύει να είναι πλέον αφανής, παύει να αλλάζει τα ονόματά τους και παύει να δηλώνει «αγνώστου προελεύσεως».

Η Φωτεινή, η Μελιτινή κι’ η Αλκυόνη ξαναζούν στό μυθιστόρημα γιατί η Αλκυόνη έχει δώσει τον δικό της όρκο πίστης στη μνήμη των προγόνων της και στη συλλογική μνήμη, τη μνήμη των προσφύγων.

«Αλέξανδρος Εμανουήλ Κεχαγιόγλου» | Τι άνθρωποι ψυχωμένοι και τι βίος υψηλός και νοηματισμένος! Και τι γραφή στέρεη, πυκνή, ασπαίρουσα! | Κώστας Τσιρόπουλος

«Ο καφές της Φιλαρέτης» | Ιδίως όμως αγάπησα την ατμόσφαιρα ευδοκίας, φιλότητας που διαπνέει όλα τα διηγήματα. Από τους πολύπλαγκτους ήρωες τους αναβλύζει σοφία και κατανόηση για τα ανθρώπινα “πάθη” | Μιλτιάδης Β. Χατζόπουλος