Τα διηγήματα του Κώστα Πατίνιου ασχολούνται με θέματα που βρίσκονται λίγο έξω από την καθημερινή πράξη. Βρίσκονται στο περιθώριο μιας απλουστευμένης λογικής. Με άλλα λόγια τέμνουν την κατεστημένη σκέψη. Την υπερβαίνουν.

Παρ’ όλα αυτά είναι γραμμένα απλά. Και τα ποιήματα που φωλιάζουν μέσα στο έργο είναι εξίσου νεοφανή ως ιδέες.

Αναφέρει χαρακτηριστικά ο λογοτέχνης Πάνος Ιωαννίδης:

«Τα γραφτά του άγνωστου μου συγγραφέα που κρατούσα στα χέρια μου, γρήγορα και αβίαστα με κατέκτησαν. […] διαπίστωσα πως είχα στα χέρια μου πολλά και καλά δείγματα, σε πρόζα ή ποίηση, «Ακαριαίας Λογοτεχνίας». Κι αυτό, γιατί, στ’ αλήθεια, αυτά τα κείμενα είναι μια εξαιρετικά πυκνή, και ταχύρρυθμα διατυπωμένη, αποθησαύριση των πλούσιων εμπειριών ενός σκεπτόμενου ανθρώπου, ζυμωμένου, παρά το νεαρό της ηλικίας του, με τη ζωή. Είναι ιδέες χυμώδεις και πρωτότυπες, που μετασχηματίζονται σε μικρής έκτασης λογοτεχνία, μια λογοτεχνία αφτιασίδωτη αλλά κι ευφάνταστη».